Het belfort van Kortrijk, of de Halletoren, staat op de Grote Markt van de Belgische stad Kortrijk. De belforttoren maakte deel uit van de middeleeuwse "oude" of "kleine" Lakenhalle die dateert van 1411. De toren helt tegenwoordig lichtjes over. Het belfort van Kortrijk is sinds 4 december 1999 opgenomen in de UNESCO Werelderfgoedlijst als onderdeel van de Belforten in België en Frankrijk die als groep zijn opgenomen.
De vroegste vermeldingen van het Belfort van Kortrijk gaan terug tot 1307. Enkel het onderste gedeelte van de toren dateert nog uit die periode. Omdat de toren dreigde in te storten werd hij in de Middeleeuwen gehalveerd waarbij het bovenste gedeelte vervangen werd door een torenspits van 1 centrale grotere torenspits en vier kleinere torenspitsen op elke hoek.
De toren, die nu alleen staat, was vroeger de noordoostelijke toren van de "oude" of "kleine" Lakenhalle die gebouwd werd in 1411. Toen deze Lakenhalle te klein werd, bouwde men op het huidige Schouwburgplein de Grote Hallen. De oude Lakenhalle verloor hierdoor haar functie en omstreeks 1550 werd zij omgebouwd tot een 22-tal huizen met gemeenschappelijke binnenkoer. Die huizen werden in 1717 herbouwd.
Met het oog op de sanering van de huizen rond het Belfort en de eventuele opbouw van een postkantoor onteigende het stadsbestuur deze huizen en vanaf 1896 zette men de slopingswerken in tot 1899. Omdat hij het uitzicht op de Doorniksestraat belemmerde en om het verkeer te verbeteren waren er plannen om de vrijgekomen toren te slopen. Slechts dankzij het protest van vooraanstaanden en tal van Kortrijkzanen en door tussenkomst van de Koninklijke Commissie voor Monumenten en Landschappen kon de toren in extremis gered worden van de sloop. Het Belfort dat op die manier in 1899 helemaal vrij kwam te staan werd in datzelfde jaar gerestaureerd door Joseph Viérin waarbij het 16de-eeuwse uitzicht werd hersteld. Op de voorzijde van het gerestaureerde belfort staan het stadswapen en een Onze-Lieve-Vrouwe-beeldje onder een baldakijn .
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de halletoren grotendeels gespaard tijdens de talrijke bombardementen die een groot deel van de binnenstad in puin legden. De toren werd vanaf de jaren 1950 gerestaureerd en kreeg hierbij zijn oude praal terug toen onder meer de nieuwe jaquemarts Manten en Kalle op de torenspits werden teruggeplaatst.
Bovenop de toren van het Belfort troont een verguld beeld van de Romeinse god Mercurius, de god van de handel, die er sinds 1712 als windwijzer dienst doet.
De oude lakenhallen onder de toren hadden in de Middeleeuwen een commerciële functie. Ze bestonden uit verschillende zalen waar telkens andere ambachtsproducten met stadskeur verhandeld werden.
De halletoren zelf diende vooral als wachttoren voor het ontdekken van brand in de stad. Daarnaast gaven de klokken in de toren het uur aan.
Het luiden van de klokken in het Belfort had een specifieke betekenis, zoals:
In 1994 werd er in het Belfort een nieuwe beiaard geïnstalleerd. Tijdens de zomermaanden zijn er vaak beiaardconcerten.
Op de oostzijde van de torenspits van het Belfort staan de oudste burgers van de stad: Manten en Kalle, de klokkenluiders van het belfort. Reeds in de Middeleeuwen was dit systeem met uurslagers erg vernuft. Het oorspronkelijke beeldje van Manten werd in 1382 na de slag van Westrozebeke ontvoerd naar de Franse Dijon, waar het nu nog steeds op de Onze-Lieve-Vrouwekerk staat samen met de later toegevoegde Kalle en kinderen. De huidige uurslagers werden in 1961 vervaardigd door Victor Cassiman.
